We noemen onszelf volwassenen vanaf een bepaalde leeftijd en ergens worden we geacht ook 'het' dan te weten.
Nu ben ik van Generatie X (bouwjaar 1975) en ik weet 'het' nog steeds niet. Terwijl ik hier al 50jaar ben op deze Aarde.
Elke dag is voor mij namelijk nieuw. Elk moment van de dag ook.
En ik ben nog nooit 50jaar geweest en 4 maanden en zoveel dagen.
Dus hoe moet ik weten wat 'het' is?
Me 'gedragen' naar m'n leeftijd.
M'n zaken 'op orde' hebben...
Helemaal als je bedenkt dat ik in zo'n overgangsperiode zit.
Van wel ongesteld naar bijna een jaar niet en dan weer wel.
Waarin je steeds meer een 'fuck it' en 'het zal mijn tijd wel duren' houding krijgt.
Waar je hiervoor nog volop in je zorghormonen zat en voor alles en iedereen aan het rennen was.
(Behalve jezelf.)
Ben je - als het goed is - dat zorghormoon redelijk kwijt.
Jarenlang in die overlevingsstand maakt dat je best moe bent.
En wel een beetje gelukkig.
We hebben geleerd door te zetten, zo opgevoed door een maatschappelijke overtuiging en het ouderschap.
Ergens in de beginjaren van dat moederschap ging er bij mij iets wringen. Ik was me al persoonlijk & spiritueel aan het ontwikkelen. En ik zag steeds meer in dat dat moeder worden -voor mij- een enorme transformatie was.
Op alle vlakken van m'n leven!
De relatie met vader van m'n kids hield het niet langer na m'n opleiding Spiritueel Kunstzinnig Tekenen, en daarna heb ik zoveel 'skinshedding' gedaan.. en dat gebeurt nu nog steeds.
Die kinderen van mij zijn het grootste kado ooit. Wat ben ik dankbaar en bevoorrecht dat Sterre en Jesse mij uitgekozen hebben. Al plak ik ze ook wekelijks wel een keer graag achter de spachtelpoets..
Ik ging opeens nog meer nadenken over hoe de boel in elkaar zat voor mij, hoe die wereld draaide en hoe ik me druk kon maken over van alles. Want druk maken kon ik me. Eerst op m'n werk en toen ik Sterre had, maakte ik me daar niet meer druk.
Er verging geen wereld als dat product niet op tijd bij de klant was. Er ging niemand dood.
Mijn prioriteiten waren compleet anders.
Ook hoe mijn kinderen zich verhouden tot de wereld om zich heen.
Niet te vergelijken met die van mij op die leeftijd. Dus meebewegen.
En daar kwam ik achter. Opeens. Het leven is steeds meebewegen.
Er is alleen maar NU.
En kinderen willen NU iets doen of juist niet.
Hebben een totaal andere beleving dan die 'volwassen' moeder met bakken ervaring, gestoeld op een verouderd tijdsbeeld.
Dus hoezo 'het' weten hoe ik me moet gedragen volgens m'n leeftijd.. Het is steeds anders!
Alles om mij heen is steeds anders.
Het komt er op neer dat iedereen eigenlijk maar steeds 'iets' doet.
Wij allemaal.
En dat is helemaal oke!
Reactie plaatsen
Reacties